قبیله غمگین

کفش هایم را در نمی آورم

می دانم

مرا به تماشای محال خواهد برد.

در میدان ایستاده ام

به انتظار.

دیگر صدای گلوله نمی آید.

سکوتِ سنگین

سایه ی فریاد را

می روبد:

بهمن رفت،

آزادی تمام شد،

تیر نیست؟

آه، امّا همیشه تیر هست

حالا

تیرهای زهرآگینِ سکوت است

که

از میانِ سینه می گذرد.

سکوتِ غُراب ها قبیله ی غمگین را

بیدار نمی کند

و از این رؤیا کسی

دیده بر نخواهد گشود.

کفش هایم را در نمی آورم

این شگفتی

گرانمایه تر از آن است

که به هر بهایی

در انتظار بماند.