پیمان

جمشید شیرانی

هیچ کس

دوستترت

نخواهد داشت

پگاه،

با این پیمانِ پیر

می آغازد،

چشم به راهِ تماشا

در پشتِ پلک های سیاهی...

آه!

دلم پُر از هراسی آشناست

کجاست؟

شمیمِ سُرخِ لاله ها

و

جاده های خاکی نگاه

و

دشت های سبزِ گندم و گیاه

و

جویبارها

و

چشمه سارهای جاری حضور

و

کوه های سرکشیده بر فلک

و

ابرهای منتظر

کنار بام...

آه!

بهانه های خام!

نگاه کن،

نگاه!

بگو،

بگو که

کارِ دل تمام

نیست.