از زبانِ برگ

جمشید شیرانی

از اضطرابِ بیداد می لرزد اندرونم

در وحشتِ هیاهو هِی می زند جنونم

با باد می گریزد سبزینه از وجودم

سرد است از دَمِ دِی رگبرگ های خونم

آشفته دل ز توفان بانگ است بر دهانم

آسیمه سر ز دوران سست است هر ستونم

این شاخه می مَکَد باز شیرابه ی حیاتم

تا بسپرد سبکبار با بختِ باژگونم

یک روز همچو شمشیر خاموش در نیامم

از قهرِ باد پاییز فریاد زن کنونم

دیگر سپر نسازم زاین پهنکِ نگونسار

چون همچو نیزه دیگر در خاک سرنگونم

پاییز بین که چون بر این چهره داده چینم

آیینه دیده برچین تا ننگری که چونم