ندا

بر برگِ گل نبشتم با خونِ دل شعاری

تا بر تواَش بخوانند فردایِ نوبهاری

با باد همسفر شد نو برگِ نونهالم

بویِ بهارِ جان را تا بشنود نگاری

در این چمن ز خونم نقشی کشیدم آخر

چون بادِ دی وزان شد باید نمود کاری

دُردی ز جام جانان جانانه درکشیدم

تا مدعی بمیرد در حسرتِ خُماری

بی چون طلایِ نابم بر خاکِ ره فکندند

بی بوته کِی شناسد این گونه را عیاری

۱۳۸۸