شدن

جمشید شیرانی

خورشیدِ رنگپریده

در افق ایستاده

و سایه ی بلندش

بر دریاچه شناور است.

ماه،

سرک می کشد

به جستجوی زمان

اینک،

چشمِ پُر خوابِ خورشید

افسانه ی ناتمام را

پلک بر هم می افکند،

زرد، سُرخ، خاکستری،

سیاه می شود،

لحظه ی دیده فروبستن

موسمِ روییدنِ رؤیاست.

دریاچه ی خاموش

دریچه می بندد

بر زمانِ یافته،

تا

در سکوتِ گوش ماهی

دُرّ یتیم

بخسبد.