گونه ای از ترانه

ویلیام کارلوس ویلیامز

ترجمه جمشید شیرانی

بگذار مار به زیرِ علف های هرزش

چشم به راه بماند

و نوشتن

از آنِ واژه ها باشد، کُند و بِشتاب،

چالاک در هجوم، آرام در کمین،

بی چشم بر هم نهادنی.

تا به نیروی استعاره

آشتی دهد

انسان را با سنگ.

بسُرا (نه اندیشیده را

بل اشیاء را) بیافرین!

گُل من

گُل سنگ است

که صخره را سوراخ می کند.