جمشید شیرانی
هوش مصنوعی
مرا بهتر از خودم می شناسد
یوتیوب را که باز می کنم
مثلِ گشودنِ کوزه ی پاندوراست
بلا و شوربختی
فضا را می آکند:
شاخه های شکسته ی گل های سُرخ
بر خاکپشته های خیس
و
دستانِ خسته ی گورکن
که دیگر مزدش از آزادی انسان
افزون نمی نمود (١)
و لوح گور آن که
که نه در رفتنش حرکت بود و
نه در ماندنش سکونی (٢)
و
چوبه های دار
و
جوخه های اعدام
و
عکس های عفریته
در کتاب های درسی
و
سیمای کریه بیگانه
بر مسند و منبر
و
آتش بر جانِ بیمارِ شفاخانه
با ته سیگاری
و
فرونشستِ خیابان
و
فراخاستِ
ماهواره با پَرتابه ی دوربُرد
و
نسل کُشی و لکه ی ننگی
که پاک نخواهد شد
در سالروزِ قتل عامی دیگر
و
توقفِ همیاری
به آوارگانِ جنگ
به جُرمِ خانه به دوشی
و
من
که این جا نشسته ام
به تماشا
هنوز زنده و سبز؟
بی پاسخی به سئوالی
که "کیست آن که می نگرد؟" (۳)
و "کیست آن که دیده فروبسته ست؟"
(١) و (٢) - مضامینی از اشعار شاملو
(۳) - نام تابلوی نقاشی از سهراب سپهری (عکس)
Comments