دَفزَن

دَف مزن ای دَفادَفَت دَفْدَدَدَف دَدَفْدَدَف

گوشِ فلک ببرده ای، جانِ جهان مکن تلف

دَف تو رها کن ای دَفَت دَفْدَفِ جانِ آدمی

دردِ سَر است کان دَفَت می دَفَدی به هر طرف

کاش زمانه کَر کُنَد گوش مرا به همدلی

تا نکند شکنجه ام پنجه ی تار و چنگِ دَف

زان همه های و هِلهله، ریخته خونِ چلچله

دوخته گوش لاله و سوخته بر زمین عَلَف

وزنِ جهان سبک شد از طبلِ گرانْدرای تو

طبل تهی مزن تو در بَحرِ حباب و وزنِ کف

پر نزند پرنده ای زان همه های و هوی تو

ای که نفیرِ دَفْدَفَت جانِ پرنده را هدف

هرزه مگو که هرزه مس شمشِ طلا نمی شود

دُرّ دری نیاورد خلوتِ کورِ این صدف