جای چیزی خالی ست...

جمشید شیرانی

جای چیزی خالی ست

پِی آن می گردم

که نمی دانم چیست.

می نشینم لبِ بام،

بامِ این خانه پُر از خاطره هاست:

چهچه چلچله ها،

گرمیِ بوسه ی خورشید به هنگامِ طلوع،

بوی گیسوی نسیم،

یک فرورفتگی از خشمِ خدا،

سایه ی سروِ بلند،

غُرشِ ابرِ سیاه،

برف و باران و تگرگ،

جای منقار کلاغ...

جای چیزی خالی ست

باز هم

می گردم.

پای ایوان اثرِ پایی نیست،

روی آن صندلی کهنه

سکوت

به چه می اندیشد:

زلفِ پُر تابِ نسیم؟

عکسِ موّاجِ زمین در دلِ ماه؟

کوچه ی خلوت و باریکِ نگاه؟

عکسِ تاخورده در آیینه ی یاد؟...

جای چیزی خالی ست.

شیشه ی پنجره مات است

در آشوبِ خیال.

دلِ دلتنگِ اتاق،

پُرَ پروانه ی دلشوره و

سنجاقکِ لرزانِ ملال...

جای چیزی خالی ست.

زیرِ آن سایه،

چه پنهان شده

باز؟

سایه سنگین تر از آن است

که برخیزد،

آه!...