جان پدر کجاستی؟

جمشید شیرانی

ای همه صبح روشنم، عمر مرا تو کاستی

نیست نشان زِ مهرِ تو، جان پدر کجاستی؟

گلبُن جانفزای من، نو گُلِ دلگشایِ من

می شنوی صدایِ من؟ خیره خمُش چراستی؟

کشته ی سروِ قامتتْ، سروقدانِ هر چمن

از غم قّد و قامتت، قامت من دوتاستی

می زنمت ز دل صدا، خیز و به شامم اندر آ

جان پدر چنین جفا، بر پدران رواستی؟

تیر غمت رسد به جان ، کارد رسد به استخوان

ناله رسد به آسمان، از چه تو بیصداستی؟

رفت قرار من زتن، مویه کنم بر این وطن

رخت و لباس او کفن، روز و شبش عزاستی

کابلِ خون و آتشش، کوی به کو سیاوشش

کاش کمان آرشش، بودی و تیر راستی