top of page

بهارِ دوست

Jamshid Shirani








جمشید شیرانی


دوستان! از درونِ دهشتِ پار

باز از ره رسیده صبحِ بهار

از درختان، هر آن چه مانده به جای

ریشه، آوند و شاخه، اندر کار

آن یکی خورده خونِ سُرخِ زمین

واین دگر سبز برگ داده به بار

گلِ سوری شکُفته نغز و لطیف

هم به گل در نشسته بوته ی خار

ابر آذار شُسته از سَرِ مِهر

از رُخِ باغ نقشِ گرد و غبار

مِهرِ زرّین به آتشِ جاوید

کرده این دشتِ خفته را بیدار

این طرف صوتِ قُمریِ شیدا

وآن طرف بانگ برکشیده هَزار

نه ز بوران نشان بماند و نه برف

نز زمستان بمانده هیچ آثار

آب در رود می رود بی تاب

نقشِ گلبُن در آینه ی جوبار

کاش ای دل در این بهارِ لطیف

می شکفتی چو گل ز دیدنِ یار

بر شما دوستان خجسته بهار

روزتان بِه ز پار و از پیرار

سمنو، سیب و سبزه و سنجد

سکّه، سنبل وَ سرکه ی بیجار

بر سَرِ سفره هفت سینِ شگفت

هم جگرگوشه هایتان به کنار

فال حافظ زدم به نیت دوست

غزل آمد چهار و پنج و چهار!

غزل شمارهٔ ۴۵۴:

ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی

Comments


bottom of page