
دوستان! از درونِ دهشتِ پار
باز از ره رسیده صبحِ بهار
از درختان، هر آن چه مانده به جای
ریشه، آوند و شاخه، اندر کار
آن یکی خورده خونِ سُرخِ زمین
واین دگر سبز برگ داده به بار
گلِ سوری شکُفته نغز و لطیف
هم به گل در نشسته بوته ی خار
ابر آذار شُسته از سَرِ مِهر
از رُخِ باغ نقشِ گرد و غبار
مِهرِ زرّین به آتشِ جاوید
کرده این دشتِ خفته را بیدار
این طرف صوتِ قُمریِ شیدا
وآن طرف بانگ برکشیده هَزار
نه ز بوران نشان بماند و نه برف
نز زمستان بمانده هیچ آثار
آب در رود می رود بی تاب
نقشِ گلبُن در آینه ی جوبار
کاش ای دل در این بهارِ لطیف
می شکفتی چو گل ز دیدنِ یار
بر شما دوستان خجسته بهار
روزتان بِه ز پار و از پیرار
سمنو، سیب و سبزه و سنجد
سکّه، سنبل وَ سرکه ی بیجار
بر سَرِ سفره هفت سینِ شگفت
هم جگرگوشه هایتان به کنار
فال حافظ زدم به نیّت دوست
غزل آمد چهار و پنج و چهار!
ز کوی یار میآید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی
با مهر و آرزوی سالی پُر از تندرستی، شادی و بهروزی
Comments